EME-minerais exponse como unha actividade para a difusión da mineraloxía, así como a colección de minerais da EME, potenciando a súa relación cos obxectos e actividades cotiás, usando para iso a canle da internet e as redes sociais.
Recentemente, a EME foi receptora dunha doazón por parte dos herdeiros do Dr. Manuel de Sas de la Encina dun conxunto de minerais de valor incalculable que, xunto con outras pezas recibidas de forma altruísta por coleccionistas privados ao longo do tempo, adquisicións da Escola e outras moitas recollidas polo alumnado en diversas saídas ao campo, conforman a actual colección de minerais da EME.
Nesta sección da web presentarase unha peza da colección acompañada dun pequeno texto onde, ademais das características do mineral, achegarase información sobre os seus usos e algunhas curiosidades.
Se estades interesados en visitar a colección de minerais Don Manuel de Sas de la Encina, de forma totalmente gratuíta, contactade con nós en eme.minerales@uvigo.es ou nos teléfonos 986 814 077 e 986 812 205.
Colección de minerais
CELESTINA
A celestina é un mineral cuxo nome deriva do latín caelestis, en alusión á delicada cor azul que presenta unha das súas variedades. De fórmula química SrSO4, pertence ao grupo dos sulfatos (sulfato de estroncio).
Este mineral presenta unha densidade bastante elevada (3.96 g/cm3) e un hábito característico tabular en agregados paralelos ou en cristais de hábito prismático ou pinacoide facetado. É a principal mena de estroncio, metal empregado en diferentes aliaxes e na fabricación de fogos artificiais.
WOLFRAMITA
O termo wolframita pode ter a súa orixe na unión de dúas palabras do alemán antigo: wolf e ram («escuma de lobo») en alusión á substancia de aspecto espumoso que se forma durante a metalurgia do wolframio. É un termo xeral que recolle minerais intermedios entre a ferberita (FeWO4) e a hübnerita (MnWO4). Xunto coa scheelita ( CaWO4), representa a mena principal do wolframio ou tungsteno.
O wolframio ou tungsteno emprégase na fabricación de filamentos para lámpadas eléctricas, en elementos de corte, como escudos contra a radiación ou na soldadura TIG (Tungsten Inert Gas), entre outras aplicacións.
A wolframita atópase a miúdo xunto co cuarzo, en pegmatitas graníticas e como depósito hidrotermal. Presenta unha elevada densidade (7–7,5 g/cm3) e o seu hábito característico é en cristais tabulares. Algúns xacementos importantes atópanse en Galicia (Monte Neme e San Finx) e en Portugal (Mina da Panasqueira).
HEMIMORFITA
Hoxe é a quenda da hemimorfita, un delicado mineral tamén coñecido como calamina.
O termo hemimorfita fai referencia á asimetría dos seus cristais (preséntanse hemimórficos). De fórmula química Zn4(Se2Ou7)(OH)2·H2Ou, a hemimorfita pertence ao grupo dos silicatos, subgrupo dos sorosilicatos. A xénese deste mineral está asociada á meteorización de sulfuros de Zn, por iso emprégase como mena secundaria do devandito metal.
XESO
O xeso é un mineral composto de sulfato decalcio hidratado (de fórmula química CASO4·2 H2Ou), pertencen ao grupo dos sulfatos. Pode presentarse en cores variadas, desde incoloro a branco e gris, pasando por diversas tonalidades de amarelo a vermello castaño ou negro (debido, fundamentalmente, á presenza de impurezas). A súa raia é branca. A súa variedade transparente denomínase selenita, e a translúcida alabastro.
O xeso presenta dous maclas características, en punta de frecha e en punta de lanza.
Entre os seus usos máis frecuentes atópanse: a mellora das terras agrícolas, pois a súa composición química, rica en xofre e calcio, fai do xeso un elemento de gran valor como fertilizante dos chans. Utilízase tamén para obter acido sulfúrico e como fundente na industria cerámica. O xeso é a materia prima que, molturada e cocida en fornos especiais, serve para obter o xeso que se utiliza na construción. Tamén se utiliza para obter estucados, paneis de xeso prefabricados e escaiolas.
Todas estas pezas poderalas atopar na vitrina «Sulfatos, cromatos, molibdatos e volframatos» da colección de minerais «D. Manuel de Sas da Aciñeira» (Escola de Enxeñería de Minas e Enerxía).
CUARZO
Como non podería ser doutra maneira, esta serie de minerais dá comezo co máis famoso de todos: o cuarzo.
Pénsase que a palabra cuarzo, do alemán quartz (quarz, s. XIV) ten a súa orixe nun termo dialectal polaco (kwardy) (actual checo tvrdý = duro). O cuarzo é un dos minerais máis abundantes na cortiza terrestre e pertence ao grupo dos silicatos, subgrupo dos tectosilicatos. A súa fórmula química xeral é SiO2 e utilízase para multitude de aplicacións como, por exemplo: na fabricación do vidro, en semiconductores de silicio, en osciladores de reloxos e radios… Ademais, tamén é moi popular no coleccionismo, debido á súa multitude de variedades: hialino, afumado, morión, rosa, citrino, amatista, Jacinto de Compostela, hematoideo…
